گفتار شانزدهم:

بدعت‌گروي؛ برجسته‌ترين ويژگي دشمنان حق

عترت پيامبر(صلى الله عليه وآله) ؛ کانون هدايت و تعالي انسان‌ها

از آيات و روايات به روشني بر‌مي‌آيد که انسان در اين دنيا در حال حرکت به سوي مقصد نهايي، يعني قرب الاهي است. او اگر راه رسيدن به اين مقصد متعالي را بشناسد و عزم و همت خويش را به کار گيرد، بدان مي‌رسد؛ اما اگر در شناخت آن کوتاهي کند و عزم و همتي براي رسيدن بدان مقصد برين نداشته باشد، بدان نخواهد رسيد. خداوند متعال از سَرِ لطف و عنايت به بندگان خويش، نشانه‌ها و علامت‌هايي براي آنان قرار داده تا به كمك آنها راه‌ها و مسيرهاي زندگي را بيابند. براي مثال، کوه‌ها و به‌ويژه قله‌ها را نشانه‌هايي قرار داده تا آدمي با آنها جهت خود را باز شناسد. محض نمونه قله دماوند از ده‌ها کيلومتر دورتر قابل مشاهده است و کسي را که مي‌خواهد به سمت آن کوه حرکت کند، راه مي‌نمايد؛ يا کساني که شب‌هنگام راه گم کرده‌اند، به كمك ستارگان مي‌توانند جهت حرکت خود را باز شناسند. خداوند دربارة نشانه‌هاي روي زمين و از جمله علامت و نشانه بودنِِ ستارگان مي‌فرمايد:

وَأَلْقَــى فِي الأَرْضِ رَوَاسِيَ أَن تَمِيدَ بِكُمْ وَأَنْهَاراً وَسُبُلاً لَّعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ * وَعَلامَات