گفتار سيزدهم:

اتَّخَذُوا الشَّيْطَانَ لِأَمْرِهِمْ مِلَاكاً وَ اتَّخَذوهُمْ لَهُ أَشْرَاكاً، فَبَاضَ وَ فَرَّخَ فِي صُدُورِهِمْ، وَ دَبَّ وَ دَرَجَ فِي حُجُورِهِمْ. فَنَظَرَ بِأَعْيُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ، فَرَكِبَ بِهِمُ الزَّلَلَ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الْخَطَلَ، فِعْلَ مَنْ قَدْ شَرِكَهُ الشَّيْطَانُ فِي سُلْطَانِهِ وَ نَطَقَ بِالْبَاطِلِ عَلَي لِسَانِهِ؛[1] آنان شيطان را تکيه‌گاه و معيار کار خود گرفتند و شيطان نيز ايشان را شرکای خود قرار داد و در سينه‌هاشان لانه کرد و تخم ‌گذاشت و جوجه‌هاي خود را در دامانشان پرورش داد. با چشم‌هاي آنان نگريست و با زبان‌هاي آنان سخن گفت. پس با ياري آنها بر مرکب گمراهي سوار شد و خطاهاي زشت را برايشان آراست؛ مانند رفتار کسي که شيطان او را در سلطة خود سهمي داده است و زبان او را ابزار ياوه‌سرايي خود ساخته است.