را براي خداوند محال و ناپسند، و تخلف از وعيد را جايز مي‌شمرند،[1] انذارهايي را که در قرآن وارد شده تهي از واقعيت و صرفاً براي ترساندن مردم و دعوت آنان به کار خير و خودداري از گناه قلمداد کنند. اگر اين راه ادامه يابد و آدمي همواره در پي رسيدن خواسته‌هاي نفساني خود برآيد، سرانجام به انکار دين و مقدسات مي‌رسد:

ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاؤُوا السُّوأَى أَن كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِؤُون؛[2] پس سرانجام کساني که کارهاي بد کردند اين شد که آيات خدا را دروغ انگاشتند و آنها را مسخره مي‌کردند.

ضرورت فراهم آوردن سازوکارهاي فهم درست قرآن و سنت

امير مؤمنان(عليه السلام) از گروهي خودپرست شکوه مي‌کند که قرآن و معارف اصيل آن، نزد آنان کسادترين کالا و چون زمين‌ بايري است که کسي به آن اعتنا و توجهي ندارد. اين جماعت مشتري و مروج قرآني هستند که در آن تحريف صورت مي‌پذيرد و برداشت‌ها و تفسير‌هاي آن هماهنگ با پسند مردم و خواسته‌هاي نفساني آنان است. حال اگر ما نگران باشيم که در اين راه بدفرجام افتيم و در پي فهم قرآن و روايات و احکام دين باشيم، بايد زمينه‌هاي علمي لازم را در خود فراهم آوريم و روش صحيح تحقيق در قرآن و روايات را بياموزيم. بر اين اساس، مي‌بايد پس از شناسايي قواعدي که در فهم قرآن و روايات کارسازند، نظير ناسخ و منسوخ، عام و خاص، حاکم و محکوم، وارد و مورود و عناوين اولي و ثانوي به فراگيري شيوة صحيح انطباق آنها بر احکام و معارف قرآن و روايات بپردازيم و بدين شيوه بر فهم صحيح و عقلايي معاني از الفاظ کتاب