شهرت و موقعيت‌اند، وقتي درمي‌يابند که انديشه‌ها و ادعاي واهي آنان خريدار دارد، ادعاهاي جديدي را مطرح مي‌کنند و هرچه مي‌گذرد با افکار انحرافي خود افراد بيشتري را جذب خود مي‌سازند تا از اين طريق به نام و نان برسند. ابتدا ادعا مي‌کنند امام زمان(عجل الله تعالی فرجه شریف) را در خواب ديده‌اند. روز دگر ادعا مي‌کنند که حضرت را در بيداري ملاقات کرده‌اند. سپس اگر مردم اين سخنان را باور کردند، ادعا مي‌کند که نايب آن حضرت‌اند و وقتي ديدند مردم شيفته و فريفته شده‌اند و اين ادعاها را باور کرده‌اند، ادعا مي‌کنند که خود، امام زمان‌اند. چنان‌كه محمدعلي باب اول ادعا مي‌کرد که باب امام زمان(عجل الله تعالی فرجه شریف) است. سپس وقتي ديد مردم و اطرافيانش ادعاي او را باور کرده‌اند، گفت که امام زمان است، و به تدريج ادعاي پيغمبري کرد و کتاب آسماني آورد! جانشين او، حسين‌علي بها، نيز کارش به جايي رسيد که ادعاي خدايي کرد!

ما بايد مراقب نفس خود باشيم و نگذاريم بذر فساد و گناه در دلمان افتد،‌ و اگر تخم تلخ گناه، خودخواهي و هواپرستي در دلمان رشد کرد، تا ريشه‌دار و تنومند نشده آن را از دلمان برکنيم که در اين صورت زندگي‌مان همراه با سلامت و سعادت خواهد بود. اما اگر چنين نکرديم و رفته‌رفته نفسانيات و هوس‌هاي شيطاني در ما تقويت شد و گسترش يافت، چه‌بسا به جايي برسيم که راه بازگشتي فراروي خود نيابيم. بايد توجه داشت که اغلب انحرافات و مفاسد، از حب مال، مقام و شهوت برمي‌خيزد. از اين روي، افرادي که در آغاز پاک‌اند و پروندة اعمال آنان به فساد آلوده نشده است، بر اثر مال‌پرستي به جايي مي‌رسند که دست به سوء استفاده‌هاي ميلياردي از بيت‌المال مي‌زنند و به منزلة مفسدان دانه‌درشت اقتصادي به مردم معرفي مي‌شوند. انسان چه در مسير کمال قرار گيرد و چه مسير فساد، به آنچه هست و دارد قانع نمي‌شود. اگر در مسير فساد قرار گرفت، بايد بکوشد تا فرصت دارد خود را از اين دام برهاند، و در غير اين صورت، چنان گرفتار مي‌شود که مجالي براي نجات خود نمي‌يابد و هلاک و نابود مي‌شود.