حضرت آخرين ويژگي بندگان برگزيدة خدا را اين‌گونه وصف مي‌کند:

قَدْ أَمْكَنَ الْكِتَابَ مِنْ زِمَامِهِ فَهُوَ قَائِدُهُ وَ إِمَامُهُ يَحُلُّ حَيْثُ حَلَّ ثَقَلُهُ وَ يَنْزِلُ حَيْثُ كَانَ مَنْزِلُهُ؛بي‌ترديد زمام امور خويش را به کتاب الاهي سپرده است. پس پيشوا و امام او قرآن است: هرجا که قرآن باراندازد، او نيز فرود آيد و هرجا که قرآن جاي گيرد، او را نيز جايگاهي باشد.

با توجه به اينکه قلمرو شناخت عقل محدود است و نمي‌تواند همة وظايف، تکاليف، تفاصيل و جزئيات را تشخيص دهد، انسان براي تشخيص وظايف بندگي خود، ناگزير بايد سراغ وحي و کلام خداوند برود و زمام و اختيار خود را به قرآن بسپارد و آن را پيشوا و رهبر خويش سازد، و در تمام مراحل زندگي دستورات و مقررات الاهي را سرلوحة رفتار خويش سازد. باشد که از اين رهگذار به رضوان و قرب الاهي و سعادت جاوداني که در پي آن است، دست يابد.