اسلامى به همان بدبختى‌ها بر‌خواهند آمد. البته خداى‌تعالى در موارد ديگرى نيز، اين صفت نكوهيده را مذمت كرده است‌؛[1] مثلا در مورد نعمت‌هاى فراوان آل‌ابراهيم(عليهم السلام) و حسادت در مورد آن فرموده است:

أَمْ يَحْسُدُونَ النّاسَ عَلى ما آتاهُمُ اللهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً.[2]

براساس احاديث، مقصود از آل‌ابراهيم، ائمه(عليهم السلام) هستند (نَحْنُ وَاللهِ النّاسُ اْلمَحْسُودُون)[3] و مراد از ملك عظيم، لازم‌الاطاعه بودن حضرات آنان است.[4]‌و[5]

شايد علت اينكه امام(عليه السلام) در اين قسمت اين نكته را گوشزد فرمودند (...‌وَلا لِفَضْلِهِ عِنْدَكُم حُسّادا) وجود كسانى از غير بنى‌هاشم، و كينه آنها به اين طايفه باشد.

پرهيز از خلط حق و باطل

وَلاَ تُطِيعُوا الاَْدْعِيَاءَ[6] الَّذِينَ شَرِبْتُمْ بِصَفْوِكُمْ كَدَرَهُمْ، وَخَلَطْتُمْ بِصِحَّتِكُمْ مَرَضَهُمْ، وَأَدْخَلْتُمْ فِي حَقِّكُمْ بَاطِلَهُمْ، وَهُمْ أَسَاسُ الْفُسُوقِ،