از حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) از ارتكاب گناهانى كه سبب حبط اعمال مى‌شود به خداى بزرگ پناه برد.[1]

البته از نظر اعتقادى «حبط و تكفير» در جاى خود مورد بحث علمى قرار گرفته،[2] و بررسى آن هرچند خالى از فايده نيست، از حوصله اين نوشتار بيرون است.

سنّت يكسان خداوند در مورد همه گردن‌كشان

فَمَنْ ذَا بَعْدَ إِبْلِيسَ يَسْلَمُ عَلَى اللهِ بِمِثْلِ مَعْصِيَتِهِ؟ كَلاَّ مَا كَانَ اللهُ سُبْحَانَهُ لِيُدْخِلَ الْجَنَّةَ بَشَراً بِأَمْر أَخْرَجَ بِهِ مِنْهَا مَلَكاً. إِنَّ حُكْمَهُ فِي أَهْلِ السَّمَاءِ وَأَهْلِ الاَْرْضِ لَوَاحِدٌ، وَمَا بَيْنَ اللهِ وَبَيْنَ أَحَد مِنْ خَلْقِهِ هَوَادَةٌ[3] فِي إِبَاحَةِ حِمًى حَرَّمَهُ عَلَى الْعَالَمِينَ‌؛ بعد از ابليس چه كسى با ارتكاب همان نافرمانى كه از وى سر زد، از عذاب الاهى در امان خواهد ماند؟ هرگز (چنين نخواهد شد) و خداوند سبحان، با خصلتى كه به خاطر آن، فرشته‌اى[4] را از بهشت راند، انسانى را (با داشتن همان ويژگى) به آنجا راه نخواهد داد. (چرا كه) حكم او بين اهل آسمان و زمين يكسان است و بين او و هيچ يك از مخلوقاتش در مورد اجازه