حق‌تعالى به معناى دوّم است. در فرشتگان نيز، به همين معنا است يعنى بدون اينكه بر سر دو يا چند راه قرار گيرند برنامه‌اى خاص را برگزينند، با ميل و رغبت خود و با كمال لذّت، به عبادت پروردگار متعال مى‌پردازند و هيچ گونه جبرى هم وجود ندارد.

هر فرشته از آغاز خلقتش طبق فرمان الاهى به كار خاصى پرداخته و داراى جايگاه معيّنى است:

وَما مِنّا إِلاّ لَهُ مَقامٌ مَعْلُومٌ[1]‌؛ هيچ كس از ما نيست مگر آنكه براى او مقام (و مرتبه‌اى) معين است.

حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) با اشاره به آفرينش آسمان و زمين و موجودات، درباره فرشتگان مى‌فرمايند:

...‌مِنْهُمْ سُجُودٌ لا يَرْكَعُونَ، وَرُكُوعٌ لا يَنْتَصِبُونَ، وَصافُّونَ لا يَتَزايَلُونَ، وَمُسَبِّحُونَ لا يَسْأَمُونَ...‌؛[2] (بعضِ) از آنها (پيوسته) در حال سجود هستند و ركوع نمى‌كنند و (برخى) به ركوع پرداخته و به پا نمى‌ايستند. (دسته‌اى) به صف ايستاده از جاى خود بيرون نمى‌روند، و (عده‌اى نيز) به تسبيحِ (خداوند) مشغولند و خسته نمى‌شوند...‌.

اختيار جنّ و انس

در مقابل، خداوند موجوداتى دارد كه سر دو راهى قرار مى‌گيرند و انگيزه