3. كلامِ نيكان به زبان راندن

نيكان كيانند و سخنشان چيست؟ به نمونه‌اى قرآنى بسنده مى‌كنيم كه در آن به روشنى اين حقيقت زيبا قابل لمس است كه طنين سخن برخاسته از نهاد پاكيزه آنان، همچون بوى دلاويز آن گفتار، گوش و دل جان خداباورانى را نوازش مى‌دهد كه جز به رضاى محبوب، به چيزى نمى‌انديشند.

خداى تعالى آنان را كه صاحب اين سخنان حكيمانه، مهتر ايشان است و جمع آسمانى آنها را مقتدا و مراد، در داستان باطراوت ايثار و از‌خود‌گذشتگى در بخشيدن افطارى سه روز پياپى به مسكين و يتيم و اسير، در اوج بلنداىِ انسانيت كامل ياد فرموده و وفاى به نذر و قيامت‌ترسى ايشان را ستوده است، و سخن آن «ابرار»[1] بى‌مانند را اين‌گونه نقل فرموده است:

إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَلا شُكُوراً * إِنّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِير‌؛[2] ما، تنها براى خدا شما را غذا مى‌دهيم و هيچ گونه چشم‌داشتى در مورد پاداش (و يا حتى) تشكر از شما نداريم. ما از پروردگارمان نسبت به روزى سخت و گرفته بيمناك هستيم.

و خالق محبت و صفا نيز، دور نگه داشته شدن ايشان از شر قيامت، و قرينِ نشاط جاودانه بودنشان را اين‌گونه بشارت داده است:

فَوَقاهُمُ اللهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَلَقّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُوراً * وَجَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِير‌؛[3] پس خداوند ايشان را از شر آن روز حفظ