ملعون به دست حضرت داده بودند، امر به جست و جوى بيشتر كردند و سرانجام جنازه‌اش در گودالى به دست آمد.

از آنجا كه امام(عليه السلام) «از سوى خدا بودن فرمان جنگ با دشمنان» را مطرح فرمودند و ممكن بود اين ادعاى به حق، زمينه‌اى براى سوء استفاده حق‌ستيزان حيله‌گر شود، از اين پس موقعيت ممتاز و بى‌نظير خود را نسبت به پيامبر رحمت(صلى الله عليه وآله) از بدو تولد شرح مى‌دهند، و به اين ترتيب راه هر گونه سوء استفاده را بر دشمنان مى‌بندند.

فضاى حاكم هنگام بيعت

در شرايطى «حكومت ظاهرى بر مردم» توفيقِ قرار گرفتن در كف با كفايت آيت عظماى حق تعالى[1] را يافت كه مردم سال‌ها با فضايى كه حاكمان پيشين ايجاد كرده بودند خو گرفته بودند و تفاوت‌هاى چشمگير آن ساليان را با دوران نورانى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مى‌ديدند.

امام(عليه السلام) براى شكستن چنان جوّى به ناچار مى‌بايست با بيانات روشنگر و دلنشينشان به رفع شبهات بى‌پايه اين و آن بپردازند تا هم راه براى حق‌جويان آن دوران هموار شود و هم رهنمودى رهگشا براى هميشه تاريخ به يادگار باقى بماند و مشعلى فروزنده فراسوى آيندگانى

«السلام عليك يا وصىَّ الاوصياء... السلام عليك يا آيةَ اللهِ العُظمى» بحارالانوار، ج 100، ص 373، حديث 9 از سيد بن طاووس، اقبال، ص 80 و مرحوم شيخ مفيد و مرحوم شهيد در مزار، ص 27 ـ 30.