پرهيز از تباهى در زمين

آخرين موردى كه مقتداى تقواپيشگان(عليه السلام) تعصّب در آنها را روا دانسته و در مقابل تعصب‌هاى ابلهانه همچون «ملى‌گرايى» مطرح فرمودند، دورى از تبهكارى و فساد در زمين است.

سرنوشت ملى‌گرايى

با نگاهى گذرا به ملى‌گرايان آن روز و امروز، و ساير كسانى كه تعصّب‌هاى بى‌جا مىورزند آشكارا روى آوردن به انواع تباهى‌هاو فسادها مشهود است. آنان به لحاظ پشت‌كردن به ارزش‌هاى والاى مورد اشاره حجّت‌خدا(عليه السلام)، ناگزير در دامان ارزش‌هاى خيالى گرفتار آمده‌اند و همچون تشنگانى هستند كه تا «سراب» را از نزديك نبينند، همواره آن را آبى گوارا مى‌پندارند‌؛ ولى به تعبير قرآن كريم، آن‌گاه كه به آن نقطه رسيدند، ضمن اذعان به پوچى پندارهاى خويش، خداوند را در مقام محاسبه اعمال و كردارشان مى‌يابند و طبعاً پشيمانى سودى نخواهد داشت:

وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمالُهُمْ كَسَراب بِقِيعَة يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ ماءً حَتّى إِذا جاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئاً وَوَجَدَ اللهَ عِنْدَهُ فَوَفّاهُ حِسابَهُ وَاللهُ سَرِيعُ الْحِسابِ.[1]

اين در حالى است كه خداى تعالى با آيه معروف «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقاكُمْ»،[2] ملاك برترى را تقوا دانسته و بس‌؛ از اين رو هر افتخار ديگرى