صبحگاهان بدان عالم خواهى شد. امير مؤمنان(عليه السلام) فرمود: من شب آن الواح را زير سر نهادم و وقتى صبح كردم، خداوند مرا به همه آنچه در آن‌ها بود آگاه ساخت. آن‌گاه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) فرمان داد نسخه‌اى از آن تهيه كنم و من نسخه‌اى از آن را در يك جلد ـ كه همان جفر است ـ تهيه كردم و در آن علم پيشينيان و آيندگان وجود دارد و آن نسخه، الواح، و نيز عصاى موسى(عليه السلام) نزد ما است‌...‌.[1]

   چنان‌كه گفته شد، تورات و الواح يكجا و يكپارچه بر حضرت موسى(عليه السلام) نازل شد و ظاهراً نزول يكپارچه احكام و قوانين شريعت، به حضرت موسى(عليه السلام) اختصاص داشته است. اما با ظهور اسلام، آيات قرآن به تدريج و در موقعيت‌هاى گوناگون و طى 23 سال بر رسول خدا(صلى الله عليه وآله)نازل گشت:

وَقُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النّاسِ عَلى مُكْث وَنَزَّلْناهُ تَنْزِيلا؛[2]و قرآنى [باعظمت را] بخش بخش [بر تو] نازل كرديم تا آن را به آرامى بر مردم بخوانى، و آن را به تدريج نازل كرديم.

ثبات و تغييرناپذيرى كليات احكام شرايع

در اين حديث قدسى، خداوند ظهور و بعثت حضرت عيسى(عليه السلام) و حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) را به حضرت موسى(عليه السلام)بشارت مى‌دهد و برخى از