براى دستيابى به ايمان خالص و راستين، انسان بايد بكوشد ريشه‌هاى شرك را از دلش بزدايد و به توحيد ناب و خالص معتقد گردد. يكى از مظاهر اين اعتقاد اين است كه حتى براى پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امامان معصوم(عليهم السلام)استقلال در تأثير قائل نباشد و شفاعت آن‌ها را بسترى براى ظهور و ارائه رحمت الاهى به بندگان بداند؛ يعنى خداوند آن‌قدر به بندگان خود لطف و عنايت دارد كه حتى بندگانى را مى‌بخشد كه مستقيماً لياقت دريافت رحمت الاهى را ندارند و اولياى خدا را واسطه قرار مى‌دهند و خداى متعال به بركت دعاى اوليايش آنان را مشمول رحمت و مغفرت خود قرار مى‌دهد و در حقيقت اوست كه اين راه را براى آمرزش گنهكاران گشوده است.

خردى و كوچكى مخلوقات در پيشگاه خداوند

مطلب دوم كه خداوند در اين قسمت از مناجات بدان اشاره كرده اين است كه همه بندگان، حتى عالى‌ترين و عزيزترين بندگان خدا كه وجود مقدس پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) است، در پيشگاه خداوند، كوچك و نيازمندند. همه مخلوقات، حتى انبيا و فرشتگان از خودشان مالك چيزى نيستند. عزت از آنِ كسى است كه از خود چيزى داشته باشد، اما كسى كه از خود چيزى ندارد و هرچه دارد از خدا است و از مُلك خدا خارج نشده و هرگاه خداوند بخواهد مى‌تواند بازپس گيرد، نمى‌تواند خود را عزيز بداند و نمى‌تواند به خود و آنچه به عنوان عاريت در اختيارش هست بنازد. اين اصل مهم كه مى‌تواند به كلى آثار شرك را از وجود انسان پاك كند و او