جلسه سوم

بازتاب اعتقاد به حاكميت و تدبير الاهى

يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا اللهُ فَوْقَ الْعِبَادِ وَالْعِبَادُ دُونِي وَكُلٌّ لِي دَاخِرُونَ فَاتَّهِمْ نَفْسَكَ عَلَى نَفْسِكَ وَلاَ تَأْتَمِنْ وَلَدَكَ عَلَى دِينِكَ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ وَلَدُكَ مِثْلَكَ يُحِبُّ الصَّالِحِينَ؛ اى موسى! من الله و برتر از بندگان هستم و بندگان فروتر از من و همه در پيشگاه من خوار و ذليل‌اند. پس پيوسته نفست را در پيش خود متهم ساز (يعنى هيچ‌گاه به نفس خود اطمينان نداشته باش و بِدان بدبين باش و نگران آن باش كه نفس تو را فريب دهد و از نيل به سعادت بازدارد). در مورد دينت به فرزندت [هم] اعتماد مكن، مگر آن‌كه فرزندت چون تو دوستدار انسان‌هاى صالح باشد.

ضرورت اعتقاد به توحيد و حاكميت خداوند بر عالم

در اين بخش از مناجات، خداوند چهار مطلب مهم و اساسى را بيان