جلسه دوم

حيات قلب و ويژگى‌هاى دوستان خدا در سخن خداوند

فَأَمِتْ قَلْبَكَ بِالْخَشْيَةِ وَكُنْ خَلِقَ الثِّيَابِ جَدِيدَ الْقَلْبِ، تُخْفَى عَلَى أَهْلِ الاَْرْضِ وَتُعْرَفُ فِي أَهْلِ السَّمَاءِ، حِلْسَ الْبُيُوتِ، مِصْبَاحَ اللَّيْلِ. وَاقْنُتْ بَيْنَ يَدَيَّ قُنُوتَ الصَّابِرِينَ. وَصِحْ إِلَيَّ مِنْ كَثْرَةِ الذُّنُوبِ صِيَاحَ الْمُذْنِبِ الْهَارِبِ مِنْ عَدُوِّهِ. وَاسْتَعِنْ بِي عَلَى ذَلِكَ فَإِنِّي نِعْمَ الْعَوْنُ وَنِعْمَ الْمُسْتَعَانُ؛ دلت را با خشيت الاهى بميران. جامه‌هايت كهنه و دلت تازه و باطراوت باشد. براى مردمِ روى زمين ناشناس و گمنام، و نزد فرشتگان و آسمانيان آشنا و معروف باش. فرش خانه باش (يعنى خلوت‌نشين باش و از شهرت بپرهيز). چراغ و روشنايى شب باش (شب بيدار بمان و چون چراغ روشنى ببخش). در پيشگاه من چون صابران قنوت كن (با شكيبايى و حوصله به عبادت و مناجات بپرداز). در هنگام عبادت، از انبوه گناهانت، در پيشگاه من چون