كه در آيه شريفه به همراه مرتبه عالى ذكر آمده، با توفيق خداوند و پس از خودسازى و تلاش و سعى انسان براى گسترش ذكر و توجهات قلبى خود به خداوند، و در پرتو ذكرْ به انسان عنايت مى‌گردد. وقتى اين مرتبه عالىِ آرامش و اطمينان به انسان عنايت شد، تمام نگرانى‌ها، اضطراب‌ها و تشويش خاطرها از دل او زدوده مى‌شود و در قلب بنده عاشق و ذاكر خداوند كه آكنده از توجه به معشوق گرديده، جايى براى توجه به غير و نگرانى‌ها و اضطراب‌هايى باقى نمى‌ماند كه از عدم معرفت به خدا سرچشمه مى‌گيرد.

هدايت‌ناپذيرى دنياپرستان و دشمنان خدا

در جمله «وَذَكِّرْ بِي مَنْ يَطْمَئِنُّ إِلَي» خداوند به حضرت موسى(عليه السلام) توصيه مى‌كند كسانى را كه با توجه به خدا آرامش و اطمينان پيدا مى‌كنند، به ياد و ذكر خدا دعوت كند. از اين جمله استفاده مى‌شود كه انسان بايد كسانى را به سوى خدا و ياد او دعوت كند كه زمينه هدايت، پذيرش دستورات الاهى و ياد خدا در آن‌ها باشد؛ كسانى كه زمينه آرامش يافتن با ياد خدا در آن‌ها وجود دارد، نه كسانى كه با خداوند دشمنى دارند و دستورات و مقررات الاهى را مسخره مى‌كنند. كسانى كه نه فقط اهل ذكر خدا نيستند و دلشان با ياد خدا انس نيافته، بلكه از ياد و ذكر خدا نفرت دارند و ياد خدا باعث رنجش آنان مى‌گردد؛ كسانى كه سخن از خداوند و مقررات و دستورات او را، مزاحم دنياپرستى و لذت‌جويى‌هاى خود مى‌دانند. كسانى كه خداوند درباره آن‌ها فرمود:

وَإِذا ذُكِرَ اللهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالآْخِرَة