انسان از نعمت‌هاى دنيا بهره‌مند شد، نبايد مغرور و سرمست گردد، بلكه بايد هشيار و مواظب باشد كه در آزمون برخوردارى از دنيا شكست نخورد و سربلند و موفق گردد. همچنين كسى كه ثروت و نعمتى را از دست مى‌دهد، بايد متوجه باشد كه مورد آزمايش الاهى قرار گرفته، پس نبايد مأيوس و ناراحت گردد كه در اين صورت در اين آزمون شكست خورده است:

لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَكُمْ وَلا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ وَاللهُ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتال فَخُور؛[1] تا بر آنچه از دست شما رفته است اندوهگين نشويد و به سبب [آنچه] به شما داده است، شادمانى نكنيد، و خدا هيچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد.

ياد خاشعانه خداوند و اميد به رحمت او

در پند چهارم، خداوند به حضرت موسى(عليه السلام) سفارش مى‌كند با خشوع و خضوع او را ياد كند. بى‌ترديد ياد خدا مراتبى دارد و افراد در هنگام ياد و توجه به خداوند در يك سطح نيستند. براى برخى، ياد و ذكر خدا فراتر از لقلقه زبان نيست و از صميم دل و با توجه كامل خداوند را ياد نمى‌كنند. ذكرى كه فراتر از لقلقه زبان نباشد، اگر آميخته با ريا نباشد، در حد خود ارزشمند است، اما تأثير چندانى بر روح و جان انسان نمى‌بخشد. آن يادى