بى‌مقدار شمردن ثروت دنيا و حسرت نخوردن بر آن

پند و اندرز سوم خداوند به حضرت موسى(عليه السلام) عبارت است از اين كه دنيا و نعمت‌هاى آن در نظر او بزرگ جلوه نكند؛ چون اين باور غلط باعث مى‌گردد انسان كسى را كه فقير و بى‌بهره از دنيا است، پست و حقير بشمارد و بر ثروتمندان رشك برد و حسرت خورد. پس بايد بداند و باور داشته باشد كه نعمت‌هاى دنيا هرچند در چشم بندگان خدا بزرگ جلوه كند، در نظر خداوند حقير و كوچك است:

قُلْ مَتاعُ الدُّنْيا قَلِيلٌ وَالآْخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقى؛[1] بگو كالا و برخوردارى اين دنيا اندك است و جهان آخرت براى كسى كه پرهيزكار باشد بهتر است.

   اگر مؤمن به اين باور برسد كه امكانات و ثروت‌هاى دنيايى، گرچه ميلياردها دلار ارزش داشته باشد، اندك و حقير است و در برابر نعمت‌هاى آخرت قطره‌اى از دريا نيز به شمار نمى‌آيد، به هيچوجه از محروم ماندن از ثروت دنيا ناراحت نمى‌گردد و بر كسانى كه ثروت دنيا را فراهم كرده‌اند، حسرت نمى‌خورد. او همواره در پى محروم نماندن از نعمت‌هاى جاودانه آخرت است و بر كسانى حسرت مى‌خورد كه در طريق رضوان الاهى قدم برداشته‌اند و با اطاعت از دستورات خداوند و ارتباط خالصانه با معبود خويش، به ثروت جاودانه و بى‌نهايت آخرت دست يافته‌اند. پس او نه به حال ثروتمندان به دليل ثروتشان حسرت