دعا (2)

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم

وَلْتَكُنْ مَسْأَلَتُكَ فيِما يَعْنيكَ مِمّا يَبْقى لَكَ جَمالُهُ وَ يُنْفى عَنْكَ وَبالُهُ وَالْمالُ لا يَبْقى لَكَ وَ لا تَبْقى لَهُ، فِاِنَّهُ يُوشَكْ أَنْ تَرى عَاقِبَةَ أَمْرِكَ حَسَناً أوْ سَيِّئاً أو يَعْفُوَ العَفُوُّ الْكَريِمُ.

وَ اعْلَمْ يا بُنَىَّ أَنَّكَ خُلِقْتَ لِلاْخِرَةِ لا لِلدُّنْيا وَ لِلْفَناءِ لا لِلْبَقاءِ وَ لِلْمَوْتِ لا لِلْحَياةِ وَ أَنَّكَ فِى مَنْزِل قُلْعَة وَ دار بُلْغَة، وَ طَريق اِلىَ الاخِرَةِ وَ أَنَّكَ طَريدُ الْمَوْتِ الذَّى لا يَنْجُو هارِبُهُ وَ لابُدَّ أَنَّهُ مُدْرِكُكَ يَوْماً، فَكُنْ مِنْهُ عَلى حَذَر أَنْ يُدْرِكَكَ عَلى حال سَيِّئَة قَدْ كُنْتَ تُحَدِّثُ نَفْسَكَ مِنْها بِالتَّوْبَةِ، فَيَحَوُلَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ ذلِكَ، فَاِذاً أَنْتَ قَدْ أَهْلَكْتَ نَفْسَكَ.

پس درخواستت چيزى باشد كه نيكى آن براى تو پايدارتر است و سختى و رنج آن از تو دور است، كه نه مال براى تو پايدار ماند و نه تو براى مال پايدار مانى، به زودى پايان كار نيك و يا بد خود را مى‌بينى و يا بخشنده كريم تو را مى‌بخشد.

و بدان اى پسرم! همانا تو براى آخرت آفريده شده‌اى نه براى دنيا و براى نيستى نه براى زندگى جاودان و براى مردن نه زنده بودن و بدان كه همانا در منزلى هستى كه از آن رخت خواهى بست و بيش از چند روزى در آن نتوانى نشست و در راهى هستى كه پايانش آخرت است و شكارِ مرگ هستى كه [هيچ ]فرار كننده‌اى از آن فرار نكرده و به ناچار آن [مرگ] روزى تو را درمى‌يابد. پس بترس از آن كه در حالتى ناخوشايند و بد، تو را دريابد؛ تو با خود از توبه نمودن سخن گفته باشى و آن [مرگ] تو را از توبه نمودن باز دارد و آن هنگام است كه خويشتن را تباه كرده‌اى!

در بررسى پندنامه اميرالمؤمنين(عليه السلام) به امام حسن مجتبى(عليه السلام) سخن به اين قسمت رسيد كه محور فرموده‌هاى آن حضرت(عليه السلام) دعا بود و اهميّت دعا و تأثير آن در سعادت انسان و آمرزش