آورد. و درِ بازگشت و خشنود ساختن را گشود و هر زمان كه تو اراده نمودى صدايت را شنيد و به راز دلت گوش داد. پس حاجت خود را به او مى‌رسانى و راز دل خود را نزد او مى‌گشايى و از اندوه خود به او شكايت مى‌كنى و در كارهايت از او استعانت مى‌جويى و سپس كليد گنجينه‌هايى كه درخواست آن را اجازه داده، در دست تو نهاده است. پس هرگاه كه خواستى، درِ گنجينه‌هاى او را با كليد دعا بگشايى!

تاكنون بخش‌هايى از وصيت اميرالمؤمنين(عليه السلام) به امام حسن(عليه السلام) را قرائت كرديم و هم اينك به اين فراز از آن پندنامه الهى مى‌پردازيم كه محور فرمايشات حضرت(عليه السلام)، ارتباط با خداوند است. نعمت ارتباط با حضرت حق، نعمتى بس عظيم است كه به انسان ارزانى شده است تا هر شخص در هر زمانى كه بخواهد بدون احتياج به وساطت ديگران با خداى خود سخن بگويد. در اين جا نيز حضرت(عليه السلام) وسعت بى‌كران آن رحمت الهى را گوشزد مى‌فرمايد و شرايط آن را بيان مى‌نمايند تا انسان، ترغيب شده و از آن استفاده كند. البته توجه داريد كه نعمت ارتباط با خداى متعال، بزرگ‌ترين شرافت براى انسان است كه تمام خواسته‌هاى خود را با خدا در ميان مى‌گذارد و از او، طلب رحمت و فيض مى‌نمايد. و انسان اگر بداند كه بدين وسيله مى‌تواند از رحمت الهى بهرمند گردد، طبعاً به آن ترغيب مى شود. از آن جا كه اصل وجود ارتباط بين خالق و مخلوق از اهميّت ويژه‌اى برخوردار است و تبيين مفهوم آن و بيان ويژگى‌ها و كيفيّت آن، نكات مبهم را روشن خواهد نمود، لذا در پرتو كلام حضرت على(عليه السلام) به اين مهم مى‌پردازيم:

مفهوم شفاعت

1. شفاعت در مسيحيّت

همان گونه كه گذشت سخن از ارتباط با خداست. اصل اين ارتباط در نزد برخى اديان پذيرفته شده است و در برخى نه. بعد از پذيرفتن ارتباط در كيفيت آن نيز اختلاف‌نظر وجود دارد. خوب است كيفيت اين ارتباط را بررسى كنيم و ببينيم آيا انسان بدون واسطه با خدا ارتباط