تحقق شرايط، از اهل لغزش خواهيد بود. و به‌جاى دريافت و درك حقايق فرسنگها از حق فاصله گرفته و دور مى‌افتيد. بنابراين از ورود در اين راه بپرهيزيد كه تحصيل دانش دين هرگز با اشتباه و لغزش سازگار نيست: لَيْسَ طالِبُ الدِّينِ فِى خَبَط وَلا خَلَط [لَيْسَ طالِبُ الدِّينِ مَنْ خَبَطَ وَ لا خَلَط]؛ كسى كه طالب و خواهان معارف دين است، بايد به گونه‌اى وارد اين ميدان شود و در اين حوزه معرفت عمل نمايد كه مرتكب اشتباه و لغزش نشود. كسى كه مرتكب خبط و خطا مى‌شود و يا نيّت او آلوده به انگيزه‌هاى شيطانى و هواهاى نفسانى است، نمى‌تواند در پى تحصيل معارف دين برود و طالب دين باشد و به يقين، به گمراهى مبتلا مى‌گردد. پس در اين صورت: الاِمْساكُ عِنْدَ ذلِكَ اَمْثَل؛ صرف‌نظر نمودن بهتر است. گويا به واسطه اهميّت مطالب، در ادامه حضرت به حمد و سپاس الهى مى‌پردازند و اين بخش از وصيّت را با دعا ختم مى‌فرمايند: «وَ اِنَّ اَوَّلَ ما اَبْدَؤُكَ بِهِ فِى ذلِكَ وَ آخِرَهُ اِنّى اَحْمَدُ اِلَيْكَ اللَّهَ اِلَهى وَ اِلهَ الاَوَّلينَ وَالاْخِرينَ وَ...؛

در واقع حضرت(عليه السلام) با اين حمد و ثنا، بخش تفصيلى اين وصيّت‌نامه را آغاز مى‌نمايند. البته اين چند سطر، در برخى از نسخه‌ها مانند نهج البلاغه بيان نشده است ولى در كتاب شريف بحارالانوار آمده است.