توجه داريم كه در جواب اين اشكال كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) امام معصوم هستند و پيرى در وجود امام معصوم موجب ضعف نمى‌شود، همان سخنان قبلى كافى است كه حضرت(عليه السلام) اين وصيّت را به عنوان يك امام معصوم بيان نمى‌كنند، بلكه به عنوان پدرى كه به پيرى رسيده و كوله‌بارى از تجارب را به همراه دارد، اين سخنان را بيان مى‌فرمايند و نكته‌اى مهم و درسى ديگر را به ما مى‌آموزد كه اگر امروز سلامت فكرى و بدنى داريد و مى‌توانيد كار عملى و علمى انجام بدهيد، آن را انجام دهيد و به تأخير بيندازيد. گمان مبريد اين توان، هميشه و تا آخر عمر براى شما محفوظ خواهد ماند. وقتى انسان پير شود، ديگر نمى‌تواند خيلى كارهاى عملى و علمى را انجام دهد؛ مثلا نمى‌تواند درست تحقيق و مطالعه و يا عبادت كند. پس اين سخن حضرت(عليه السلام) خود، يك موعظه غير مستقيم است كه اگر امكان انجام كار خير براى شما فراهم است اين فرصت را غنيمت بشماريد؛ چرا كه معلوم نيست در آينده اين زمينه فراهم باشد.

به بيان ديگر حضرت(عليه السلام) در اين بخش ما را از وجود چند مانع اساسى در مسير انجام كار خير آگاه مى‌فرمايند. آن موانع عبارتند از:

1. فرا رسيدن اجل و به پايان رسيدن حيات

2. از دست دادن سلامت و قوت فكر و رأى

3. از بين رفتن زمينه مناسب.

قبل از به وجودآمدن اين موانع بايد كار نيك را انجام داد و به آينده حواله ننمود. گويا از همين روست كه حضرت(عليه السلام) به بيان اين وصيّت ثمين و گران‌سنگ پرداخته‌اند؛ چرا كه خود مى‌فرمايند: قبل از فرارسيدن مرگ و نقص جسم و فكرم و پيش از غلبه تمايلات شيطانى بر تو و از كف دادن آمادگى لازم اين وصيّت را بيان مى‌كنم.

اصلاح قبل از بروز انحراف

اگر نيك بنگريم اين سخنان حضرت يك پند غيرمستقيم ديگر نيز در بر دارد و آن سفارش، اين است كه اى انسانها! تا آلوده نشده‌ايد قدر خودتان را بدانيد و اگر آلودگى شما اندك است، مواظب باشيد گسترش نيابد كه در اين صورت ديگر موعظه در قلب شما اثر نكرده، براى شما