مى‌‌فرمايد اِنْ تَنْصُرُوا الله يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ اَقْدامَكُم[1]، على‌‌رغم همه توان رژيم 2500 ساله شاهنشاهى با همه پشتيبانى‌‌هاى دشمنان اسلام، مردم را بر دشمنانشان پيروز گردانيد و نيز سنّت الهى بر اين جارى خواهد بود كه تا مردم به خدا روى آورند خدا نيز آنها را يارى خواهد فرمود و آن گاه كه خدا را فراموش كنند و به غير خدا چشم يارى داشته باشند و از خدا روى‌‌گردان شوند عذاب و ذلّت در انتظار آنها خواهد بود.

در هر صورت، شكى نيست كه قرآن كريم نسخه شفابخشِ علم الهى است و سعادت و رستگارى بشر در دنيا و آخرت، در پيروى از دستورات حيات‌‌بخش آن نهفته است و راه حل مشكلات فردى و اجتماعى را بايد در آن جستجو كرد. بايد قرآن، اين تأمين كننده سعادت انسان، را شناخت و در تعظيم و تكريم آن كوشيد و بدان عمل كرد. البته در باب قرآن دو نوع تعظيم و تكريم مطرح است كه ذيلا بدان اشاره مى‌‌كنيم.

تكريم ظاهرى و واقعى قرآن كريم

در مورد احترام به قرآن، بيش‌‌تر آنچه كه امروزه در جوامع اسلامى وجود دارد، مى‌‌توان احترام ظاهرى قرآن ناميد. در حالى كه قرآن كريم هرگز تنها براى اين‌‌كه با آداب و رسوم و احترام خاصى با آن مواجه شويم، نازل نگرديده است. قرآن فقط براى حفظ كردن و تلاوت نمودن با لحن و صوتى زيبا نيست. قرآن كتاب زندگى و پيام‌‌هاى الهى است كه همگان موظفند در زندگى دنيوى خود آنها را به كار بندند، تا در دنيا و آخرت رستگار شوند، خصوصاً دست اندركاران حكومت در جوامع اسلامى موظفند سياست‌‌هاى كلى نظام را بر اساس رهنمودهاى اين كتاب الهى تنظيم و به اجرا درآورند، تا زمينه رشد و تعالى فرهنگ قرآن براى افراد جامعه بهتر مهيا گردد و در نتيجه هدف نزول قرآن، كه همان تكامل و سعادت انسان در سايه بسط قسط و عدل در روى زمين است، تحقق يابد.

متأسفانه بر خلاف اين انتظار، آنچه امروزه به عنوان تكريم و تعظيم قرآن كريم شاهد آن هستيم از حدّ پرداختن به ظواهرِ روبنايى در نمى‌‌گذرد و لزوم محوريت قرآن در