وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَذُرِّيّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُن وَاجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماما؛[1] و [عبادالرحمان]كسانى‌اند كه مى‌گويند: پروردگارا، به ما از همسران و فرزندانمان آن ده كه مايه روشنى چشمان [ما] باشد، و ما را پيشواى پرهيزگاران گردان.

معناى «امام»

اين آيه آخرين آيه از مجموعه آياتى است كه در سوره فرقان اوصاف «عبادالرحمان» را بيان مى‌كند. در اين آيه دو صفت براى عبادالرحمان ذكر شده است: يكى اهتمام به جامعه كوچك خانواده و فرزندان، و ديگرى اهتمام به جامعه‌اى بزرگ‌تر به نام صالحان و پرهيزگاران. در جمله اول كه متضمن وصف اهتمام عبادالرحمان به خانواده است، مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَذُرِّيّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُن؛ و [عبادالرحمان]كسانى‌اند كه مى‌گويند: پروردگارا، به ما از همسران و فرزندانمان آن ده كه مايه روشنى چشمان [ما] باشد.

در جلسه گذشته درباره اين صفت در حدى كه ميسور بود بحث شد و اشاره كرديم كه انبيا به عنوان مصداق بارز «عبادالرحمان» اهتمام خاصى به مسأله خانواده و فرزندان خود داشته‌اند. در اين زمينه، از باب نمونه به آياتى در مورد حضرت ابراهيم(عليه السلام) و