وَالَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَعُمْيانا؛[1] و [عبادالرحمان]كسانى‌اند كه چون آيات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، كر و كور روى آنها نمى‌افتند.

توضيحى پيرامون معناى آيه

در ادامه بررسى اوصاف «عبادالرحمان» به اين آيه مى‌رسيم كه مى‌فرمايد: از اوصاف عبادالرحمان اين است كه وقتى آيات الهى به يادشان آورده مى‌شود، كر و كور با آن برخورد نمى‌كنند، بلكه كاملا به آن دل مى‌سپارند و در اطراف آن تفكر مى‌كنند و در حال و رفتارشان اثر مى‌گذارد. اين مضمون آيه است، اما براى تطبيق اين مضمون بر عباراتى كه در آيه آمده، بايد مقدارى توضيح دهيم.

بايد دقت داشت كه اين آيه در ادامه بيان صفات سلبى عبادالرحمان است. همان‌گونه كه در جلسات پيشين نيز اشاره كرديم، آيات پايانى سوره فرقان نخست يك سلسله امور ايجابى و كارهايى را كه عبادالرحمان انجام مى‌دهند مطرح مى‌كند و سپس در ادامه به ذكر برخى صفات سلبى آنان و كارهايى كه انجام نمى‌دهند، مى‌پردازد. آيه‌اى كه در اين جلسه مورد بحث قرار داده‌ايم از همين دسته دوم است و يكى از صفاتى را كه عبادالرحمان از آن مبّرا و بركنار هستند ذكر مى‌كند.

به عبارت ديگر، به هنگام شنيدن آيات الهى، برخى كارها است كه انسان اگر انجام