وَالَّذِينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ وَلا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللهُ إِلاّ بِالْحَقِّ وَلا يَزْنُونَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاماً * يُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَيَخْلُدْ فِيهِ مُهاناً * إِلاّ مَنْ تابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَنات وَكانَ اللهُ غَفُوراً رَحِيماً * وَمَنْ تابَ وَعَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللهِ مَتاباً؛[1] و [عبادالرحمان] كسانى اند كه با خدا معبودى ديگر را نمى خوانند و كسى را كه خدا [خونش را]حرام كرده جز به حق نمى‌كشند، و زنا نمى‌كنند؛ و هركس اين كارها را انجام دهد مجازات سختى خواهد ديد. عذاب او در قيامت دو چندان مى‌گردد و براى هميشه با خوارى در آن خواهد ماند. مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورَد و كار شايسته انجام دهد؛ كه خداوند بدى‌هايشان را به نيكى‌ها تبديل مى‌كند، و خداوند همواره آمرزنده و مهربان است. و هركس توبه كند و كار شايسته انجام دهد، همانا به سوى خداوند بازمى‌گردد [و پاداش خود را از او دريافت مى‌كند].

چند نكته ادبى و تفسيرى

همچنان‌كه پيش از اين اشاره كرديم، در آيات پايانى سوره فرقان، در توصيف عبادالرحمان ابتدا برخى فضايل و صفات مثبت آنان ذكر شده و سپس برخى گناهان و