(موسى(عليه السلام)) گفت: پروردگارا من جز اختيار شخص خود و برادرم را ندارم؛ پس ميان ما و اين قوم نافرمان جدايى بينداز. (خدا به موسى) فرمود: (ورود به) آن (سرزمين) چهل سال بر ايشان حرام شد (كه) در بيابان سرگردان خواهند بود. پس تو بر گروه نافرمانان اندوه مخور.

بدين سان، بنى اسرائيل به عقوبت تخلّف از حكم جهاد، مدت چهل سال ـ از زمان خروج از كشور مصر تا زمان وفات حضرت موسى(عليه السلام) ـ در بيابانى سرگردان ماندند؛ ولى، بعد از رحلت حضرت موسى(عليه السلام) با فرماندهى جانشين آن حضرت، يوشع بن نون، سرزمين مذكور را فتح كردند و دوران سرگردانى و آوارگى آنان به آخر رسيد.

جنگ طالوت و جالوت

آيات 246 تا 251 سوره بقره، كه شرح داستان «طالوت» و «جالوت» است، نمونه اى ديگر از تشريع و تجويز جهاد در اديان قبل از اسلام را حكايت مى‌كند. پس از آن كه بنى اسرائيل به فرماندهى يوشع بن نون، بلاد فلسطين را فتح و در آن سكونت كردند ـ كه شرح آن در قسمت قبلى گذشت ـ تقريباً، تا بيش از 350 سال پادشاهى نداشتند كه بر آنان حكومت كند و تدبير زندگى و اداره شؤون اجتماعى آنان از طريق «قضات» انجام مى‌گرفت.

در اين مدت، بنى اسرائيل غالباً با همسايگانشان، نظير عمالقه، اعراب، اهل مدين، فلسطينيان و آراميان، در حال زد و خورد بودند، كه اين زد و خوردها گاهى با پيروزى بنى اسرائيل و گاهى نيز با شكست آنان همراه بود.