شكست بخورند و مورد ملامت و ريشخند ديگران واقع شوند هراسى به دل راه نمى‌دهند؛ بلكه، همه همّت و تلاش آن‌ها صرف اين مى‌شود كه به تكاليف خود پاى بند و نسبت به فرامين الهى مطيع و فرمان بردار باشند. در پايان نيز مى‌فرمايد برخوردارى آنان از اين ويژگى ها، در نتيجه عنايت ويژه الهى و فضل و كرم پروردگار نسبت به آنان است.

بنابراين خداوند در اين آيه با لحنى بسيار ستايش آميز از مجاهدان ياد مى‌كند و آنان را به سبب داشتن اين خصلت‌هاى ارزشمند ـ و از همه ارزشمندتر خصلت مجاهدت با دشمنان خدا و بى توجهى به سرزنش و ملامت ديگران ـ مى‌ستايد. طبيعى است كه اين گونه برخورد تأثيرى بسيار عميق در روحيه مؤمنان و مسلمانان داشته و موجب ترغيب و تشجيع آنان براى جهاد و مبارزه با دشمنان خدا مى‌گردد.

نمونه هايى از آيات مربوط به «انذار»

قرآن كريم براى انگيزش مجاهدان از طريق «انذار» و تهديد نيز، همانند «تبشير» و تشويق، هم به عذاب‌هاى اخروى و هم به بلاها و مصيبت‌هاى دنيوى اشاره مى‌كند. سرّ اين مسأله نيز همان گونه كه در روش «تبشير» اشاره كرديم، اين است كه براى بسيارى از انسان‌ها تشويق و تنبيه‌هاى دنيوى به لحاظ نقد بودنشان، انگيزشى تر از تشويق و تنبيه از طريق ذكر نعمت‌ها و بلاهاى اخروى است. در اين جا نمونه هايى از اين قبيل آيات را مرور مى‌كنيم.

قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ عَشِيرَتُكُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسادَها وَ مَساكِنُ تَرْضَوْنَها